บทที่ 238 ตามดูแลไม่ห่าง (75%)

“เขียนครับ! เขียน…เขียน”

พอได้ยินบทลงโทษตัวตึงประจำชั้นก็หูผึ่งตาตั้ง รีบลุกขึ้นมานั่งตัวตรงประหนึ่งหุ่นยนต์ที่เพิ่งได้รับการเปลี่ยนถ่านใหม่ ทำให้คุณครูสาวถึงกับส่ายหน้าอย่างยิ้มๆ ก่อนจะทำตาดุๆ ปรามเมื่อจักรพรรดิเดินมาหยุดลงใกล้ๆ

“มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ?”

แค่คำว่า ‘ครับ’ สั้นๆ ก็ทำเอาใจบาง ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ